غزل 265

برنيامد از تمناي لبت کامم هنوز
بر اميد جام لعلت دردي آشامم هنوز

روز اول رفت دينم در سر زلفين تو
تا چه خواهد شد در اين سودا سرانجامم هنوز

ساقيا يک جرعه‌اي زان آب آتشگون که من
در ميان پختگان عشق او خامم هنوز

از خطا گفتم شبي زلف تو را مشک ختن
مي‌زند هر لحظه تيغي مو بر اندامم هنوز

پرتو روي تو تا در خلوتم ديد آفتاب
مي‌رود چون سايه هر دم بر در و بامم هنوز

نام من رفته‌ست روزي بر لب جانان به سهو
اهل دل را بوي جان مي‌آيد از نامم هنوز

در ازل داده‌ست ما را ساقي لعل لبت
جرعه جامي که من مدهوش آن جامم هنوز

اي که گفتي جان بده تا باشدت آرام جان
جان به غم‌هايش سپردم نيست آرامم هنوز

در قلم آورد حافظ قصه لعل لبش
آب حيوان مي‌رود هر دم ز اقلامم هنوز