غزل 250

روي بنماي و وجود خودم از ياد ببر
خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

ما چو داديم دل و ديده به طوفان بلا
گو بيا سيل غم و خانه ز بنياد ببر

زلف چون عنبر خامش که ببويد هيهات
اي دل خام طمع اين سخن از ياد ببر

سينه گو شعله آتشکده فارس بکش
ديده گو آب رخ دجله بغداد ببر

دولت پير مغان باد که باقي سهل است
ديگري گو برو و نام من از ياد ببر

سعي نابرده در اين راه به جايي نرسي
مزد اگر مي‌طلبي طاعت استاد ببر

روز مرگم نفسي وعده ديدار بده
وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر

دوش مي‌گفت به مژگان درازت بکشم
يا رب از خاطرش انديشه بيداد ببر

حافظ انديشه کن از نازکي خاطر يار
برو از درگهش اين ناله و فرياد ببر