غزل 30

زلفت هزار دل به يکي تار مو ببست
راه هزار چاره گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوي نسيمش دهند جان
بگشود نافه‌اي و در آرزو ببست

شيدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نمود و جلوه گري کرد و رو ببست

ساقي به چند رنگ مي اندر پياله ريخت
اين نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

يا رب چه غمزه کرد صراحي که خون خم
با نعره‌هاي قلقلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پرده سماع
بر اهل وجد و حال در هاي و هو ببست

حافظ هر آن که عشق نورزيد و وصل خواست
احرام طوف کعبه دل بي وضو ببست